عکس هنرپیشه ها

 گفتگویی با امیر مصدق، عضو ارشدهیئت کیک بوکسینگ فدراسیون ورزش های رزمی

 

ناجوانمردانه است

 

بچه که بودم یک بار به پدرم گفتم «دوست دارم بروم یک ورزش رزمی یاد بگیرم.» پدر جواب محکمی داد: «اگر اینقدر عاشق کتک خوردن و کبود شدن هستی، خودم این کار را انجام می دهم.» این شوخی پدرم من را از این تصمیم منصرف کرد و تا سال ها فکر می کردم ورزش های رزمی یعنی کتک خوردن و بعدها که بزرگتر شدم به وجه کتک زدن، اما در غالب رسمی و قانونی اش هم رسیدم.

 

اما امروز در همین تهران خودمان و بعضی شهرستان ها، خبر از کتک خوردن و کتک زدن در مبارزاتی است که سراسر غیرقانونی و حتی به دور از شرایط و ارزش های انسانی است. امیر مصدق، قهرمان و سرمربی بنام کشور در رشته کیک بوکسینگ، برعکس خیلی از مسئوولان مرتباط با این اتفاق، سکوت نمی کند و اتفاقا درباره آن حرف می زند تا به گفته خودش شاید بشود برای حل این مشکل راه حلی برای آن پیدا کرد.

 

مصدق که بارها و بارها پرچم ایران را با مدال هایش به اهتزاز درآورده، در بخشی از حرف هایش به دعوتی که 10 سال پیش برای شرکت در این مسابقات زیرزمینی از او شده، اشاره می کند و می گوید: «دعوتنامه ای به من دادند که توی آن نوشته بود جایزه برنده نهایی دو میلیون است. من پس زدم چون اصلا در مرام من نیست و نبود.» امیر مصدق در گفتگو با «حاشیه» از این مبارزات و رینگ های خونین می گوید.

 

آقای مصدق تا به حال چیزی درباره مبارزات زیرزمینی که در تهران و شهرستان برگزار می شود، شنیده اید؟

 

- بله متاسفانه. من مدت هاست با این مسئله به فراخور شنیده هایم و حتی تجربه ام درگیر هستم. این مبارزات که به آن مبارزات زیرزمینی می گویند، همانطور که شما گفتید در تهران و برخی شهرستان ها مثل همدان و ... اتفاق می افتد و واقعا باید فکری برای این مسئله کرد.

 

پس چرا مدیران ورزشی و برخی مسئولان یک سر این مسئله را تکذیب می کنند و می گویند چنین چیزی در کشور وجود ندارد؟

 

- بعید می دانم که مسئله قابل تکذیبی باشد. واقعیتی است که دارد اتفاق می افتد. البته من فکر می کنم وزارت ورزش به صورت اخص روی این موضوع اشراف دارد و همین چند روز پیش که من در وزارت ورزش جلسه ای با حضور آقای گودرزی داشتم، شاهد ساز و کارهای پیشگیرانه ای بودم که ایشان و دوستان ما به خصوص در بحث رشته های مرتبط به شدت می خواهند جلو رشد قارچ گونه و سمی این مبارزه ها را بگیرند. کمیته ای ترتیب داده اند و قصد جدی دارند که ریشه اش را بخشکانند.

 

چه کسانی باید روی این مسئله نظارت مستقیم داشته باشند؟ اصلا به نظر شما راهی هست که این مبارزات قانونی شوند؟

 

- همانطور که گفتم مسئولان ورزشی ما تا جایی که من می دانم این قضیه را مهم می دانند اما خب می دانید که این اعلان ها برای برگزاری مسابقات بسیار محرمانه و مخفی انجام می شود. یک یا چند نفر پشت قضیه هستند و به صورت خصوصی دعوتنامه می فرستند. بعد اگر کسی جواب مثبت به این دعوتنامه داد، تعهدنامه ای را امضا می کند و می رود برای مسابقه دادن. واقعا به نظر من این مسابقات از هیچ نظر توجیه ندارد و کاملا ضد انسانی، ضد شرع و ضد عرف است.

 

مطلب مرتبط:

کوزی بازی در تهران (1)

 

 

 

بعید می دانم به برنده پول زیادی داده شود چون بیشتر موضوع این وسط شرط بندی است. با این حساب چرا بعضی از ورزشکاران حاضر به شرکت در این مسابقات می شوند؟

 

- در واقع یک یا چند نفر هستند که اتفاقا هیچ ارتباطی به این رشته ندارند و می خواهند هم حس شهرت طلبی خود را تقویت کنندو هم این وسط از نظر مالی به سود برسند. ورزشکار ما هم به خاطر مشکلات مالی که با آن درگیر است و به خاطر یک مقدار پول کم، آن هم در حد سه چهار میلیون تومان یا حداکثر هفت هشت میلیون تومان حاضر می شود به این کار تن بدهد. چرایش فکر می کنم مشخص و البته دردآور است. ورزشکاری که درآمد درستی ندارد و حاضر است به خاطر 600-500 هزار تومان حقوق ماهانه تن به هر کاری بدهد، وقتی سختی معیشت حلقومش را می گیرد، دیگر مغزش کار نمی کند. ما باید ورزشکارانمان را به مسیر درست هدایت کنیم تا این اتفاقات نیفتد. شما نگاه کنید، برای من باعث شرم است وقتی می گویم کسی که دانشمند هسته ای ما رو ترور می کند ... خب دلیلش این است که این ورزشکار به راه درست هدایت نشده است. باید از آنها حمایت کرد و مشکلاتشان را برطرف کرد.

 

یعنی شما به آنها حق می دهید؟

 

- خیر، اصلا و ابدا. من فقط دارم می گویم چرا این آسیب به وجود می آید و ما ناگزیر هستیم بخشی از تقصیر با به گردن بگیریم.

 

اگر از شما بپرسم خودتاان سابقه شرکت در این مسابقات را داشته اید، صادقانه جواب می دهید؟

 

بله حتما. من 10 سال پیش دعوتنامه خیلی محرمانه و سربسته ای دریافت کردم که از من دعوت شده بود در یک مسابقه شرکت کنم و جایزه اش را هم دو میلیون تومان تعیین کرده بودند که به هر روی آن زمان پول زیادی بود اما من این کار را نکردم. من به عنوان یک مربی هم در شأن کار حرفه ای خودم نمی دیدم که بروم با کسانی روبرو شوم و به خاطر پول و شرط بندی دیگران مشت به صورت کسی بزنم و هم اینکه از نظر شرعی کلا حرام می دانستم و هنوز هم همین عقیده را دارم.

 

کسی از نزدیکانتان بوده که خبر داشته باشید در این مسابقات به همین دغدغه های شخصی که گفتید، شرکت کند؟

 

- نمی دانم. شاید رویشان نمی شد به من بگویند ولی می دانستم، دورادور در جریان بودم و همیشه در یک فضای کلی به قول معروف به در می گفتم که دیوار بشنود. ما همیشه در مسئله مربیگری می گوییم اول مسائل اخلاقی باید رعایت شود. اول باید روح درست و پالاش شود و بعد جسم. می دانید من بچه جنوب شهر هستم و اصلا این چیزها در کله من نمی رود که بروم در رینگی بازی کنم که نتیجه اش هر چه باشد ناجوانمردانه و خلاف عرف و شرع است.

 

تعهداتی که یک نفر برای شرکت در مسابقه بدهد شامل چیست؟

 

- کاش من آن برگه ای که 10 سال پیش داشتم را می توانستم پیدا کنم و به شما بدهم. البته آن فقط دعوتنامه بود و ...

 

این دعوتنامه از طرف چه کسی بود؟ امضایش، اسمش، رسمش ...؟

 

- حتی شاید اسم مستعار هم باشد. اینطور نیست که فکر کنید از طرف جای خاص یا شخص خاصی است. همانطور که اشاره کردم، کسانی که این مسابقات را برگزار می کنند به هیچ عنوان شخصیت های مطرح ورزشی نیستند. یکسری تعهدات هست که طرف ملزم به رعایت و امضای آن است. بخشی از این تعهدات قانون های بازی همان چیزی است که در رشته های رزمی در سبک های مختلف اتفاق می افتد اما خب خیلی بازتر و بی محاباتر. همین را می گویم که ناجوانمردانه است. یک داور از بین خودشان انتخاب می کنندو تا زمانی که شما تسلیم نشوید، بازی ادامه دارد. دست شما ممکن است بشکند. سر شما ممکن است بشکند و هر بلای دیگری ممکن است تا زمانی که دست خود را به علامت تسلیم روی زمین نکوبیده اید، سرتان بیاید و ورزشکار بیچاره به خاطر مسائل و دغدغه ها و گرفتاری های زندگی اش تا این حد پیش می رود.

 

MMA یا همان کمیته برگزاری این نوع مسابقات خیابانی در ایران وجود ندارد؟ در کشورهای دیگر چگونه است؟

 

- همانطور که می دانید من برای مبارزه به کشورها و مسابقات بسیاری رفته ام. حتی اگر درست در خاطرم باشد، در تایلند و اوکراین از من دعوت شد تا در این مسابقات شرکت کنم که باز هم قبول نکردم. آنجا کمی اوضاع فرق می کند. حداقل از نظر بیمه ای. اولا که از هر کسی برای شرکت دعوت نمی شود، از کسانی دعوت می کنند که نام آشنایی داشته باشند و ورودشان به مسابقه باعث آمدن تماشاچی باشد. در این مسابقات مثلا ممکن است به نفر اول 10 هزار دلار بدهند و به نفر آخر دو هزار دلار. ولی آنجا هم موضوع همین شرط بندی ها و گردش مالی های حرامی است که سر جان آدم ها انجام می شود.

 

در ایران گردش مالی این نوع رقابت ها چقدر است؟ خبر دارید؟

 

-  راستش را بخواهید خبر دقیقی ندارم ولی آنطور که از گوشه و کنار که البته خیلی هم غیرموثق نیستند شنیده ام، گاهی تا یک میلیارد تومان هم می رسد اما این فقط به جیب کسانی می رود که به عنوان شرط بند پشت صحنه نشسته اند.

 

 

به نظر شما بردن این پول به ریسک جانی اش می ارزد؟

 

- مسلما نه. ما چه چیزی را داریم فدا می کنیم؟ در کشورهای دیگر شرایط حاکم است که ممکن است یک نفر صبح در آمریکا از خواب بیدار شود و به خاطر شرایط عصبی و حال خرابی که دارد، برود چند نفر را بکشد یا برود کتک بخورد برای اینکه به عنوان مثال کمی آرام شود اما ما در یک فرهنگ ایرانی اسلامی زندگی می کنیم. نمی دانم، به نظر من بسیار ذات این مسئله هر جایی که باشد توهین آمیز و ضد ارزش های انسانی است.

 

به نظر شما راه سر و سامان دادن به این قضیه چیست؟ مثلا به نظر شما آن را قانونی کنیم و برایش قانون تدوین کنیم یا نظارت پلیس و هیئت های رزمی را روی این مسابقات مستقر کنیم؟ و یا ...

 

- به عقیده من باید بستری فراهم کرد که ورزشکاران ما با هوش و درایت خودشان اینطور مسابقات را تحریم کنند. ورزشکار بیش از آن چیزی که باید قدرت بدنی و فنی داشته باشد، باید هوش داشته باشد. البته ما هم باید به جای پاک کردنص ورت مسئله، آسیب های این ماجرا را به صورت ریشه ای بررسی و باید و نبایدهای آن را کارشناسی کنیم. از کارشناسان مختلف اجتماعی، ورزشی و ... دعوت کنیم و از آنها کمک بگیریم.

 

دیگر درباره این مسابقات و نحوه اجرای آن چه می دانید؟

 

- فقط می دانم که بیشتر در یکسری پارکینگ ها و سوله های مخفی و بی رفت و آمد متروکه اتفاق می افتد و همانطور که گفتم خیلی محرمانه است. هیچ نظارتی بر آنها وجود ندارد و شما با تعهدی که به صورت مکتوب می دهید، پای همه مسئولیت هایی که متوجه تان خواهد بود، می ایستید.

 

اگر کسی در این مسابقه کشته شود چه؟

 

- سوال تلخی است اما همانطور که گفتم، کسی که در این مسابقات شرکت می کند باید پای تمام عواقبش بایستد و همانطور که از شکل، ساختار و هویت این مبارزات پیداست، هر اتفاقی ممکن است در آن رخ دهد.

 

گفتگو با یکی از شرکت کنندگان مبارزات خیابانی

 

رحمی در کار نیست

 

علیرضا یکی از مبارزانی است که در این مسابقات شرکت کرده. او که نمی خواست هویت اصلیب اش برملا شود در گفتگو با ما در مورد شرایط اولین مبارزه اش در این تورنمنت توضیح داد. لازم به توضیح است که علیرضا در گذشته در یکی از تیم های مطرح فوتبال ایران بازی می کرد و بعد از بازنشستگی اش با توصیه دوستانش به این مسابقات وارد شد.

 

چه شد از فوتبال به مبارزات خیابانی رسیدی؟

 

- زمانی که ما بازی می کردیم، پول در فوتبال نبود. بعد از اینکه فوتبال را به دلیل مصدومیت کنار گذاشتم، چند سال بعد از بازنشستگی ام یکی از دوستانم درباره این مسابقات با من حرف زد. وقتی شرایط آن را بررسی کردم، متوجه شدم با روحیات من خیلی جور است و قبول کردم وارد این مسابقه شوم.

 

دوره خاصی را گذراندی؟

 

مدت زیادی بود ورزش حرفه ای را کنار گذاشته بودم و شرایط بدنی خوبی که وارد مسابقات شوم را نداشتم. مدتی بدنسازی کردم و آموزش های اولیه بوکس را پشت سر گذاشتم. به دوستم که معرف من بود، گفتم من را به مسابقات ببرد. البته بعد از اعلام آمادگی ام حدود چهار ماه طول کشید تا اولین بازی ام را برگزار کنم و فرصت داشتم تا میزان آمادگی ام را افزایش دهم.

 

و اولین بازیت؟

 

شرایط خیلی سخت بود. اصلا نمی توانستم تصور آن را داشته باشم. با اینکه دوستم درباره آن به من توضیح داده بود اما وقتی وارد مسابقه می شوی با شرایط عجیبی روبرو می شوی. حریفانت هر کاری می کنند تا روحیه ات را خراب کنند. یکی با ساق پا به میه های کنار رینگ می کوبید و دیگری با مشت به سر و کله اش. آنجا کسی به کسی رحم نمی کند. همه آمده اند تا پیروز شوند. زمانی می توانید به مبارزه بپردازید که بدنی کاملا آماده داشته باشید و بدن آماده نمی شود مگر با تمرینات سخت و مداوم.

 

پس باید خیلی از نظر بدنی آماده باشید.

 

تنها آمادگی بدنی به تنهایی نمی تواند شما را به پیروزی برساند. همانطور که گفتم آنجا حریفان برای پیروزی می آیند. برایشان مهم نیست که چطور به شما ضربه وارد کنند. مهم رسیدن به پیروزی و اینکه شما شکست را پذیرا باشید، کافی است. وقتی وارد رینگ مبارزه شدید باید تمام فکرتان را جمع کرده و فقط به مبارزه و حریف فکر کنید. در ضمن وقتی وارد رینگ می شوید باید اراده قوی داشته باشید و همیشه به خود تلقین کنید که من حریف را شکست خواهم داد. طوری در مبارزه عمل کنید که حریف از هیبت شما بترسد و دست و پایش را گم کند چون شما در مقابل یک جسم بی جان قرار ندارید بلکه کسی که در مقابل شماست، یک رزمی کار است و ممکن است از یک لحظه غفلت شما استفاده کرده و شما را نقش بر زمین کند.

 

الان از شرایط مبارزه ات راضی هستی؟

 

من تا قبل از بازی هشتم که با پیروزی در آن می توانستم به فینال راه پیدا کنم شرایط خوبی داشتم اما در این مبارزه با حریفی برخورد کردم که سابقه چندین بار حضور در این مسابقه را داشت و از نظر بدنی هم فوق العاده بود. در رشته کیک بوکسینگ فعالیت می کرد و ضرباتی که وارد می کرد دقیقا نقش پتک را داشت. خیلی شانس آوردم که بعد از مسابقه توانستم با پای خودم از رینگ خارج شوم. البته او هم خیلی مرام به خرج داد و وقتی فهمید حریف او نمی شوم، کمی آرامتر برخورد کرد.

 

دوباره در مسابقات شرکت می کنی؟

 

مطمئنا همینطور است. از نظر تجربه دوره اول برایم خیلی خوب بود و ضعف هایم را فهمیده ام. می دانم چطور باید انرژی ام را خرج کنم و با هر حریفی چطور مبارزه کنم. اینکه چطور حریفت را بترسانی و نفس کشیدن درست یکی از اساسی ترین کارهایی است که باید در چنین مسابقاتی رعایت کرد. باید از زدن ضربات بیهوده خودداری کرد. این بار که در مسابقه شرکت کنم، طوری برنامه ریزی کرده ام که در همان دقایق اول حریفانم را شکست دهم. برای اینکه بتوانید حریفان خود را در ثانیه های اول شکست دهید باید با چنان قدرت و سرعتی مبارزه را آغاز کنید که انگار این حریف، دشمن واقعی شماست. دیگر به کسی رحم نمی کنم و طوری با حریفانم مبارزه می کنم که انگار آنها به من فحش بد داده اند و قضیه ناموسی است.

 

گفتگو با یکی از داوران مسابقات خیابانی

 

این رشته به درد بی قانونی و دعوا می خورد

 

«ع – ش» کسی است که سال ها با این ورزش آشناست. او که اکنون مربی یکی از باشگاه های معروف پایتخت است، بارها به عنوان مربی و داور و حتی مبارز در این مسابقات شرکت کرده وی عرضگی فدراسیون سبک های رسمی را دلیل غیرقانونی بودن این رشته می داند. او که قصد ندارد نامش فاش شود در این باره گفت: «اگر نمی خواهم اسمم فاش شود به این دلیل است که نمی خواهم فشارها زیاد شود.» او معتقد است اگر همچون کونگ فو این رشته هم قانونی باشد، از دام قمار رهایی می یابد و می توان از زیبایی حرکات نمایشی و فنون آن استفاده کرد. استاد در گفتگو با «حاشیه» درباره این سبک توضیح داد.

 

مبارزات خیابیانی، رینگ خونین و ... اسم این رشته که در ایران برگزار می شود، چیست و چطور است؟

 

- (می خندد) نه بابا،اینطور که می گویید هم خونین نیست. این رشته به اسم مبارزه خیابانی و رینگ خونین در ایران اجرا نمی شود. اسم آن مسابقات MMA است. MMA مخفف Mix marshal art (هنرهای رزمی مختلط) است. در این مسابقات تمام رشته ها اسم نویسی می کنند و به نوعی میدانگاهی است برای اثبات برتری سبک ها و تمام سبک های رزمی با هم روبرو می شوند و مبارزه می کنند.

 

یعنی این مبارزات به نوعی برای اثبات برتری سبک هاست؟

 

- نمی توان اینطور گفت چون برتری یا شکست یک فرد مرتبط با برتری آن رشته نیست. اینجا مبارزه است. همه رشته ها به نوعی کامل هستندو در آنجا رشته ها جلو یگدیگر سبک و سنگین می شوند. در آنجا می توانید متوجه شوید که کدام سبک فانتزی است و کدام سبک به درد دعوا و نزاع خیابانی و بی قانونی می خورد اما به طور کلی معیاری برای سنجش برتری سبک ها بر یکدیگر نیست.

 

 

خواستگاه این رشته از کجا آمده است؟

 

- این رشته در ابتدا به دلیل سودآوری و منافع شخصی در آمریکا و زندان های آن برگزار می شد و بعد از آن همانطور که گفتم به دلیل سودآوری فراگیر شد و از حالت زندان خارج شد. این رشته در ابتدا زیر نظر UFC فعالیت می کرد و بعد از آن در همه جا آموزش و برگزار شد.

 

چه رشته هایی در این سبک از ارجحیت برخوردارند؟

 

- تمام سبک های رزمی را دربر می گیرد اما کشتی، جوجیستوی برزیلی و IK2 در اولویت و کلیدی هستند. مسابقات خارجی آن صد و ششم دوره اش را پشت سر می گذارد و به زودی دوره جدید آن برگزار می شود. این ورزش را نمی توان یک رشته نامید چون تمام سبک های رزمی را دربر می گیرد.

 

شرایط حضور در مسابقات خارجی با نمونه های داخلی متفاوت است؟

 

- مطمئنا همینطور است. متاسفانه دوستان طوری عمل کرده اند که این رشته مجوز رسمی نمی گیرد و به همین دلیل نمی توان پیش از مسابقات هماهنگی لازم انجام داد. در مسابقات خارجی از دو ماه قبل تمرین هماهنگی انجام می شود که کمپانی برگزارکننده، تمام هزینه های آن را برعهده می گیرند. در آنجا چند مربی مبارزان را تمرین می دهند و هماهنگی های لازم درباره قوانین انجام می شود.

 

این سبک از چه زمانی وارد ایران شد؟

 

- اولین بار در سال 84 در ایران برگزار شد و اسم خاصی نداشت. بعد از آنکه چند مبارز از ایران به مسابقات خارجی رفتند و آشنا شدند با این ریتم جدید وارد ایران و برگزار شد. از سال 88 به اسم MMA در ایران برگزار شدو جالب است که بدانید مبارزان شناخته شده ایرانی در خارج از کشور هم داریم. خیلی ها به دلیل ندادن مجوز توسط فدراسیون سبک های رزمی مجبور شدند در خارج کار خود را دنبال کنند و الان در دبی هم تدریس می کنند و درآمد خوبی دارند. مبارزان خوبی هم در شرق و حتی ارمنستان داریم. خیلی ها از فیلیپین پیشنهاد خوب دارند. با آنها تماس گرفته می شود و حاضر هستندویزای اقامت سه ماهه با تمام امکانات پرداخت شود تا برایشان مبارزه کنند. حتی حاضر هستند جوایز مسابقات به آنها داده شود و این اسپانسرها فقط پول حاصل از شرط بندی که مبالغ قابل توجهی است را تصاحب کنند. رضا مَد داگ (رضا سگ هار!) یکی از دین مبارزان ایرانی است که در خارج خواهان زیادی دارد. در تهران هم معمولا باشگاه ها با اسم جوجیتسو جواز فعالیت می گیرند ولی این سبک را آموزش می دهند. در این باشگاه ها استعدادها شناخته می شوند و در نهایت در مسابقات از آنها استفاده می شود.

 

خودتان چند بار در این مسابقات شرکت کردید و آیا مقامی کسب کرده اید؟

 

- چندین بار شرکت کردم اما معمولا به عنوان یکی از اعضای داوری حضور داشتم. بار اول در سال 88 یکی از دوستانم را کوچ کردم و بعد از آن در یک مسابقه که در باغ های اطراف قرچک برگزار می شد، شرکت کردم و در مسابقه سوم شکت بدی خوردم.در یک دوره هم مقام سوم را به دست آوردم و هشت سکه طلا گرفتم. به نفر اول مسابقات خودرو 206 دادند. بعد از آن بیشتر در نقش داور در مسابقات شرکت کردم. داوران این مسابقه معمولا در دبی آموزش می بینند و کاملا از نظر فنی آماده هستند.

 

ورزشکار سرشناسی در این رشته فعالیت می کند؟

 

- تا دلتان بخواهد ورزشکاران سرشناس وارد این مسابقات می شوند. از کشتی گیرانی که قهرمانی جهان را کسب کرده اند تا تکواندوکاران و بوکسورها. اینها بیشترین خواهان را در این مسابقات دارند و اسپانسرها برایشان سر و دست می شکنند.

 

اگر قانونی کنند شرط بندی نمی شود

 

هادی یکی از مبارزاتی است که حسابش را از رینگ داخلی جدا کرده و فقط در مسابقات خارجی مبارزه می کند. او درباره دلیل شرکت در مسابقات خارجی اینطور می گوید: «وقتی در مسابقات داخلی امنیت وجود ندارد، مجبوریم به آن ور آب برویم. نه توسط فدراسیون حمایتی خاص می شودو نه می توانیم آزادانه مسابقه بدهیم. خیلی های دیگر وقتی متوجه شدند در اینجا آبی گرم نمی شود. ترجیح دادند اسپانسر خارجی پیدا کنند.»

 

او درباره مسابقاتی که برگزار کرده، اینطور می گوید: «تا به حال در سه مسابقه شرکت کردم که در دو مسابقه توانستم قهرمان شوم. مسابقه اول خیلی سخت بود و چون کسی شناخت نداشت. نتوانستم اسپانسر و پول خوبی به دست بیاورم اما الان شناخته شده هستم و حتی آقای هالک که مسئول برگزاری مسابقات در ارمنستان است از من دعوت کرد و قرارداد رسمی امضا کردیم.»

 

او درباره تفاوت مسابقات داخلی و خارجی اینطور می گوید: «مسلما چون اسپانسر به راحتی می تواند خود را معرفی کند. راحت تر مسابقات برگزار می شود و پول خوبی هم پرداخت می شود، حتی خودم شانس این را داشتم که بعد از مسابقات دبی به انگلیس بروم و آنجا مسابقه بدهم اما به دلیل شرایط نامناسب روابط دو طرف راضی به این کار نشدم. در ایران این مسابقه ممنوع است چون خشن است.»

او معتقد است اگر بتوان زمینه ورزشی و قانونی ایجاد کرد که در جنس و رویکرد این رشته تغییرات و تعدیلی صورت گیرد، شاید قانونی شدن آن به رفع خشونت، رخت بربستن قمار از آن و سازماندهی کارآمد این رشته کمک کند.

 

جامعه شناسان و جرم شناسان چه می گویند

 

شرط بندی های خیابانی؛ تشدید کننده خشونت در جامعه

 

مبارزه های خیابانی با رویکرد شرط بندی چندی است که در جامعه ما به خصوص در شهرهای بزرگ رواج پیدا کرده و حتی می توان گفت به یکی از دغدغه های طبقات مرفه جامعه تبدیل شده است، دغدغه ای که شاید منشإ آن، اتفاقی تازه و پدیده ای نو نباشد و از افزایش خشونت های اجتماعی نشأت گرفته باشد. در گفتگو با سعید معیدفر، جامعه شناس و عضو بازنشسته هیئت علمی جامعه شناسی دانشگاه تهران به ریشه های خشونت در مبارزه های خیابانی پرداخته ایم.

 

سعید معیرفر با اشاره به اینکه خشونت استفاده عمدی از نیروی فیزیکی علیه خود یا فردی دیگر است که ممکن است موجب مرگ یا آسیب شود، می گوید: خشونت را براساس رابطه بین قربانی، مجرم و همچنین محل حادثه طبقه بندی می کنند. این عضو بازنشسته هیئت علمی جامعه شناسی دانشگاه تهران بر این عقیده است، خشونت هایی که در قالب نزاع های خیابانی یا خشونت های خانگی بروز پیدا می کند که گاهی نیز منجر به قتل می شود و خشونت هایی که در مسابقات دیده می شود، متفاوت است.»

 

او ادامه می دهد: «خشونت هایی که در مسابقاتی از قبیل مشت زنی یا کشتی کج شاهد آن هستیم. ریشه متفاوتی از نوع خشونت های خیابانی دارند. ریشه این نوع از مسابقات به حس ماجراجویی افراد برمی گردد که حتی ممکن است این نوع حس ماجراجویی به کشته شدن افراد نیز منجر شود.»

 

این جامعه شناس دلیل متفاوت بودن ریشه این نوع خشونت را اینطور می داند: «از آن جهت ریشه این نوع خشونت ها متفاوت است که فرد خواست و با آگاهی قبلی از شرایط مسابقه وارد آن شده و شرایط سخت آن را پذیرفته پس در اینجا روحیه ماجراجویی افراد مد نظر است.»

 

ریشه خشونت مبارزات خیابانی؛ ماجراجویی و تقلید رفتارهای غربی

 

سعید معیدفر با تاکید بر این موضوع که خشونت با حس ماجراجیوی متفاوت است، می افزاید: «اعمال خشونت برنامه ریزی نشده است و گاهی نیز یکطرفه اعمال می شود. همانطور که ما در نزاع های خیابانی با گروهی می بینیم معمولا زمانی که رابطه اقتصادی یا اجتماعی میان افراد مختل می شود و قواعد از دست می رود. خشونت اعمال می شودو خشونت هایی که ما از آن به عنوان خشونت های اجتماعی نام می بریم ناشی از ضعف هنجارها با مشکلات روحی و روانی ناشی از استرس ها و ناکامی های زندگی است. افراد با رضایت پیشین وارد این نوع خشونت ها یا مبارزات می شوند. شرط بندی می کنند و کاملا از خطرات آن آگاه هستندو می دانند که حتی ممکن است به از دست دادن جانشان نیز منجر شود.»

 

وی بر این عقیده است، افرادی که در این نوع مسابقات شرکت می کنند، هدفشان به رخ کشیدن قدرت فیزیکی خود به رقیب است. وی با تاکید بر این موضوع که تحلیل این نوع خشونت با خشونت های اجتماعی متفاوت است، می افزاید: «این نوع خشونت ریشه در ماجراجویی افراد و حتی می توان گفت ریشه در تقلید نوعی رفتارهای غربی که گاهی در بعضی از سریال ها یا شبکه های خاصی دیده می شوند. دارد که متاسفانه در کشور ما نیز رواج پیدا کرده است. هر نوع خشونتی در جامعه عوارض منفی دارد و این نوع خشونت ها نیز به خصوص برای کسانی که چه در جریان این مسابقات هستند و چه به عنوان تماشاگر در این نوع مبارزات حضور دارند، باعث بروز اثرات مخرب می شود و می توان گفت به نوعی باعث تشدید خشونت در سطح دیگری از جامعه و خواسته یا ناخواسته باعث بروز رفتارهای خشونت آمیز در جامعه می شود.»

 

 

سعید معیدفر بر این باور است، زمانی که یک پدیده غیرقانونی در جامعه قانونی شود، باعث می شود تا حدی آثار آن در جامعه کنترل شود: «ما در کشورهای توسعه یافته شاهد این هستیم که این نوع رقابت ها را قانونمند و به نوعی آن را کنترل می کنند تا از بروز اتفاقات ناگوار در جامعه جلوگیری شود.» اما مشکل در اینجا مبنایی است فرهنگی که مطابق آن ما نمی توانیم خشونت را قانونی کنیم و بپذیریم.»

 

قوانین خشونت گرا

 

ریشه بسیاری از خشونت ها به مسائل اجتماعی برمی گردد. این بخشی از صحبت های محمود آخوندی در گفتگو با «حاشیه» در خصوص بروز خشونت های خیابانی است. این قاضی بازنشسته دادگستری معتقد است که خشونت های اجتاعی ریشه در فقر، گرانی و تبعیض دارد که روز به روز در جامعه در حال افزایش است. وی با اشاره به این موضوع که فقر یکی از عوامل اصلی بروز خشونت در جامعه می شود. می افزاید: افرادی بیشتر تمایل دارند تا در مسابقات با رویکرد خشونت و شرط بندی شرکت کنند که از فقر و تبعیض طبقاتی رنج می برند و این رنج بردن از این وضعیت خود باعث بروز خشونت در جامعه می شود. این اسناد دانشگاه ادامه می دهد فردی که از طبقه اجتماعی پایین است، دوست دارد تا با شرکت در این مسابقات عقده خود را به نوعی خالی کند حتی با بروز به رخ کشیدن توان فزیکی خود.

 

پدر آیین نامه حقوق کیفری ایران قوانین ایران را خشونت گرا می داند و می گوید: «متاسفانه برای جلوگیری از بروز این نوع خشونت ها در کشور راه حل های کوتاه مدت پاسخگو نیست و باید به دنبال راه حل های بلندمدت گشت.»

 

وی با اشاره به شرایط بد اقتصادی، نبودن تفریحات سالم در جامعه و نگرانی از آینده می گوید: «تمامی این شرایط باعث می شود که فرد بخواهد از شرایطی که باعث ناکامی او شده است به نوعی انتقام بگیرد و به همین دلیل دست به خشونت می زند.»

 

این استاد دانشگاه بر این عقیده است که دولت باید کارهای نتیجه دار و پربازده در جامعه انجام دهد تا حدی جلو خشونت در جامعه گرفته شود.                                                                                                                                                                                                    منبع:برترین ها