عکس هنرپیشه ها

مولانا جلال الدين محمد بلخي ؛ رومي؛ فرزند بهاالدين الولد سطان العلماء در ششم ربيع الاول سال ۶۰۴ در شهر بلخ متولد شد.هنوز بحد رشد نرسيده بود كه پدر او به علت رنجشي كه از سلطان محمد خوارزمشاه پيدا كرده بود شهر و ديار خود راترك كرد و با خاندان خود به عزم حج و زيارت كعبه از بلخ مهاجرت نمود. در نيشابور به زيارت » عطار « عارف مشهور قرن هفتم شتافت . » جلال الدين « را ستايش كرد . وكتاب اسرار نامه ئ خود را به او هديه داد.

پدرش از خراسان عزم بغداد كرد واز آنجا پس از سه روز اقامت در مدرسه مستنصريه عازم مكه شد. وپس از بر آوردن مناسك حج قصد شام كرد و مدتها در آن شهر ماند و در پايان عمر به شهر قونيه رفت و تا آخر عمر در آن شهر ماند و به ارشاد خلق ميپرداخت.
 

جلال الدين محمد پس از وي در حالي كه بيش از24 سال از عمرش نمي گذشت بر مسند پدر نشست و به ارشاد خلق پرداخت . در اين هنگام برهان الدين محقق ترمذي كه از تربيت يافتگان پدرش بود, به علت هجوم تاتار به خراسان و ويراني آن سرزمين به قونيه آمد و مولانا او را چون مراد و پيري راه دان برگزيد و پس از فوت اين دانا مدت 5 سال در مدرسه پر خود به تدريس فقه و ساير علوم دين مشغول شد . تا آنكه در سال 642 هجري به شمس تبريزي برخورد .

شمس و افادات معنوي او در مولانا سخت اثر كرد . مولانا قبل از ملاقات با شمس مردي زاهد ومتعبد بود و به ارشاد طالبان وتوضيح اصول و فروع دين مبين مشغول بود . ولي پس از آشنايي با اين مرد كامل ترك مجالس وعظ وسخنراني را ترك گفت ودر جمله صوفيان صافي واخوان صفا درآمد وبه شعر وشاعري پرداخت واين همه آثار بديع از خود به يادگار گذاشت .
 

شمس بيش از سه سال در قونيه نماند وبه عللي كه به تفضيل در شرح احوال مولانا بايد ديد . شبي در سال 645 ترك قونيه گفت وناپديد شد . مولانا در فراغ او روز گار ي بس ناروا گذراند وچون از وي نا اميد شد دل به وپس از او به حسام الدين چلپي سپرد و به در خواست او به سرودن اشعار مثنوي معنوي مشغول شد. و اشعار اين كتاب را به حسام الدين عرضه ميكرد, تا اينكه سر انجام در اوايل سال 672 هجري به ديدار يار شتافت. مولانا در زماني مي زيست كه دوران اوج ترقي و درخشش تصوف در ايران بود. در طي سه قرن پيش از روزگار زندگي او, درباره اقسام علوم ادبي , فلسفي , ديني و غيره به همت دانشمندان و شاعران و نويسندگان نام آور ايراني مطالعات عميق انجام گرفته وآثار گرانبهايي پديد آمده بود.
شعر فارسي در دوره هاي پيش از مولانا با طلوع امثال رودكي , عنصري , ناصر خسرو , مسعود سعد , خيام ,انوري ,نظامي ,خاقاني راه درازي سپرده ودر قرن هفتم هجري كه زمان زندگاني مولوي است , به كمال خود رسيده بود. شعر عرفاني هم در همين دوره به پيشرفت هاي بزرگ نائل آمده و بدست عرفاي مشهوري همچون سنايي , عطار و ديگران آثار با ارزشي مانندحديقه , منطق الطير , مصيبت نامه , اسرار نامه و غيره پديد آمده بود.
 

مولوي را نمي توان نماينده دانشي ويژه و محدود به شمار آورد. اگر تنها شاعرش بناميم يا فيلسوف يا مورخ يا عالم دين, در اين كار به راه صواب نرفته ايم . زيرا با اينكه از بيشتر اين علوم بهره وافي داشته و گاه حتي در مقام استادي معجزه گر در نوسازي و تكميل اغلب آنها در جامعه شعرگامهاي اساسي برداشته , اما به تنهايي هيچ يك از اينها نيست, زيرا روح متعالي و ذوق سرشار, بينش ژرف موجب شده تادر هيچ قالبي متداول نگنجد.
 

شهرت بي مانند مولوي بعنوان چهره اي درخشان و برجسته در تاريخ مشاهيرعلم و ادب جهان بدان سبب است كه وي گذشته از وقوف كامل به علوم وفنون گوناگون, عارفي است دل اگاه, شاعري است درد شناس, پر شور وبي پروا و انديشه وري است پويا كه ادميان را از طريق خوار شمردن تمام پديده هاي عيني و ذهني اين جهان, همچون: علوم ظاهري , لذايذ زود گذر جسماني, مقامات و تعلقات دنيوي , تعصبات نژادي, ديني و ملي, به جستجوي كمال و ارام و قرار فرا مي خواند. آنچه مولانا ميخواهد تجلي خلق و خوي انساني در وجود آدميان است كه با تزكيه درون و معرفت حق و خدمت به خلق و عشق و محبت و ايثا و شوق به زندگي و ترك صفات ناستوده به حاصل مي آيد.
 

هنر بزرگ او بحث و برسي هاي دلنشين و جاودانه اي است كه به دنبال داستان ها پيش مي آورد و انديشه هاي درخشان عرفاني و فلسفي خود را در قالب آنها قرار ميدهد. داستان بهانه اي است تا بهتر بتواند در پي حوادثي كه در قصه وصف شده ، مقاصد عالي خود را بيان دارد.
 

در تعريف تصوف سخنان بسيار آمده است. از ( ابو سعيد ابو الخير ) پرسيدند كه صوفي كيست؟ گفت: آنكه هر چه كند به پسند حق كند و هر چه حق كند او بپسندد. صوفيان ترك اوصاف و بي اعتنايي به جسم و تن را واجب مي شمارند و دور ساختن صفات نكوهيده را آغاز زندگي نو وتولدي ديگر به شمار مي آورند.

چکيده مطالب:
نام: جلال الدين محمد بلخي رومي
نام پدر: بهاء الدين الولد سلطان العلماء
تاريخ و محل تولد: ۶ ربيع الاول ۶۰۴-- بلخ

مهمترين وقايع زندگي مولانا:
۵سالگي خانواده اش بلخ را به قصد بغداد ترک کردند.
۸سالگي از بغداد به سوي مکه و از آنجا به دمشق و نهايتاْ به منطقه اي در جنوب رود فرات در ترکيه نقل مکان کردند.
۱۹ سالگي با گوهر خاتون ازدواج کرد و دوباره به قونيه (محلي در ترکيه امروزي) رفت.
۳۷ سالگي در روز شنبه ۲۶ جمادي آلخر ۶۴۲ ه.ق با شمس ملاقات کرد.
۳۹ سالگي در ۲۱ شوال ۶۴۳ شمس قونيه رو ترک کرد.

معروفترين کتابهاي مولانا:
ديوان شمس- مثنوي معنوي- فيه ما فيه

تاريخ و محل فوت:
در غروب روز ۵جمادي الاخر ۶۷۲ه.ق در سن ۶۸ سالگي در قونيه فوت کرد که الان مقبره اين شاعر برزگ قرن ششم در قونيه (ترکيه امروزي) مي باشد که محل زيارت عاشقان و شيفتگان اين شاعر برزگ هستند.

******************** 

Mowlavi   1207-1273

Considère comme l’un des plus grands génies mystiques de tous les temps, Djalal-é-din rumi est ne à balkh dans le khorassan. Tout enfant, il révèle des dons exceptionnels, d’où son surnom de Mowlana (maître), attribue par son père, un éminent théologien. Suite à l’invasion mongole,sa famille prend le chemin de l’exil et ,après un long voyage,s’installe définitivement en Turquie ou  Mowlavi passera la majeure partie de son existence

Deux événements marquants dessinent le cours de son destin : tout d’abord,l’entrevue du jeune Djalal-é-din avec le grand poète mystique Attar qui lui offre son « asrar-nameh » ( le livre des secrets) ,quelques semaines avant la prise de Neychapour par les Mongoles. Ensuite, la rencontre étrange (1244) avec un derviche errant nomme Chams-é-Tabrizi qui va bouleverser son âme et sa vie. Toute l’œuvre de Mowlavi garde l’empreinte de ces deux maîtres spirituels : d’une part, pour Mowlana Attar a parcouru les sept cieux de l’amour et symbolise l’âme de la gnose d’autre part,le fameux »Divan » de Chams-é-Tabrizi est dédie a la mémoire de son compagnon disparu,véritable double céleste.

Mise à part le « Divan » qui est un recueil d’odes lyriques célébrant la passion humaine et l’amour divin,Djalal-é-din rumi est l’auteur d’un immense « Masnavi » (plus de 25000 distiques) ou la poésie et la mystique rivalisent pour mieux exprimer l’âme tourmentée du « fidèle d’amour «  et sa quête de la vérité ,il faut citer aussi un ouvrage en prose »Fih-ma-Fih » consacre à transmettre une connaissance initiatique aux adeptes de la voie gnostique.

L’œuvre de Mowlana constitue un des sommets de la littérature mondiale et son influence ne se limita pas au monde islamique et aux cercles du soufisme : des la fin du 18^e siècle ,Heglepuis Goethe et les romantiques européen,admireront ses poèmes traduits partiellement par Rückert.

En France, V.Hugo puis Armand Renaud et M. Barreess’interesserront à cette personnalité hors pair.

! Le temps de l’union divine est arrive, o amoureux 

Une voix est venue du ciel saluant les belles aux beaux yeux

 ! Voyez la joie traînant sa robe, voyez o cœurs joyeux

Elle a saisi notre tunique et nous a enchaîne à ses cheveux

!  Eloigne – toi démon du chagrin, on nous a verse ce vin qui enflamme 

! Eloigne-toi âme qui a peur de la mort, et que l’échanson déverse sa flamme 

O toi, autour de qui les sept cieux tournent d’ivresse, nous sommes la bille entre tes mains

O toi de qui on dépend, je te dis mille mercis

O troubadour à la voix exquise, agite la clochette ainsi

! O joie, monte en selle ! O brise souffle sur notre âme 

! O flûte, que la douceur dans ton chant se pâme 

! Que de ton chant, jour et nuit, la passion exhale son cri  

 ! O flûte remets-toi à jouer, accorde ton instrument pour elle et lui 

 ! O radieux visage ensoleille, que ta fierté dépasse celle des autres beautés

! Garde le silence, ne déchire pas le voile et vide la coupe de la mutité 

! Reste discret et apprends du seigneur l’impassibilité 

ای عاشقان  ای عاشقان آمد گه وصل و لقا   

  از آسمان آمد ندا که ای ماه رویان الصلا

ای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن کشان   

  بگرفته ما زنجیر او بگرفته او دامان ما

آمد شراب آتشین  ای دیو غم  کنجی نشین   

  ای جان مرگ اندیش  رو  ای ساقی باقی  درآ

ای هفت گردون مست تو ما مهره ای در دست تو  

  ای هست ما از هست تو در صد هزاران مرحبا

ای مطرب شیرین نفس هر لحظه می جنبان جرس  

  ای عیش  زین نه بر فرس بر جان ما زن ای صبا

ای بانگ نای خوش سمردر بانگ تو طعم شکر   

  آید مرا شام و سحر از بانگ تو بوی وفا

بار دگر آغاز کن  آن پرده ها را ساز کن 

    بر جمله خوبان ناز کن  ای آفتاب خوش لقا

 خاموش کن  پرده مدر سغراق خاموشان بخور

     ستارشو ستار شو  خو گیر از حلم خدا

برگرفته از کتاب هفت زائر وادي عشق