استادمون امروز در آخر کلاس، برای جمع بندی حرفاش گفت: به قول گالیله «بیچاره مردمی که نیاز به قهرمان دارند!»
هدی که یکی از همکلاسی های باهوش کلاسمونه هم تند و سریع گفت: بیچاره مردمی که قهرمان ندارند!
آقای دکتر با بی تفاوتی گفت: خانم محبی! این نظر شخصی شماست! و خواست از کلاس بره بیرون که هدی گفت: این جمله من نیست، این جمله حکیم ارد بزرگ در کتاب سرخ است
استادمون هم گفت: من نه نظریه قاره کهن حکیم و نه کهکشان اندیشه و نه حتی جملاتش را قبول ندارم... و هدی هم گفت: این نظر شخصی شماست!
استاد بد اخلاقمون آتیش گرفت: وایساد و با صورت و گوش های سرخ، نیم ساعت هر چی فحش و دری وری به دهنش می رسید به حکیم ارد بزرگ داد!
من هم که عاشق افکار ارد بزرگم داغون شدم چند بار دستم رو بردم بالا که به استاد بگم بابا ول کنین چرا بحث رو شخصی کردین! چرا بجای استدلال نظری، فحش میدین؟! اما آقای به اصطلاح دکتر بی ادب نذاشت حرفمو بزنم.
وقتی که در کلاس رو محکم کوبید و رفت همکلاسی ها دور صندلی هدی که اشک دور چشای قشنگش جمع شده بود رو گرفتن و می گفتن: انتقام ما رو از این مردک گرفتی! دم حکیم گرم!
یکی از پسرای کلاس گفت: ارزش قهرمان رو الان می فهمیم دو ترمه این جناب استاد پدر هممون رو در آورده اما امروز پدر خودش درآمد چون ما قهرمانی مثل خانم محبی داشتیم.
هدی خندش گرفت جالب بود چشماش پر اشک اما لب هاش می خندید.
آره به قول حکیم ارد بزرگ: بیچاره مردمی که قهرمان ندارند.